SHE IS Rosalie

Sommige vrouwen stappen voor mijn camera en ik voel het meteen: Dit wordt meer dan een fotoshoot.
Dit wordt een stukje thuiskomen.

Zo was het met Rosalie.

Ze kwam aan op de locatie met een lach die meer vertelde dan ze zei.
Zacht, een beetje onderzoekend. Alsof ze nog niet helemaal zeker wist of ze wel “genoeg” was voor zo’n shoot. Iets wat ik zo vaak zie, dat bijna verlegen stukje in een volwassen vrouw. Het kleine meisje dat nog steeds fluistert: “Mag ik er wel zijn?”

Tijd om los te laten. Tijd om een laag af te pellen. Tijd om ruimte in te nemen.

En dat is precies wat er gebeurde.

Er is altijd een punt in een SHE IS shoot waarop het kantelt. Een blik, een lach, een stukje stilte.
Bij Rosalie gebeurde het in een moment dat bijna niet te beschrijven is.

Ze stond daar, gewoon zoals ze was. Maar ineens viel alles van haar af.

Het kleine meisje stapte naar achter. De vrouw in haar, de vrouw die al die tijd al in haar zat stapte naar voren.

Het was geen harde, stoere kracht. Het was zachte kracht.
Ik zag haar. Maar belangrijker, zij zag zichzelf.

En vanaf dat moment begonnen de beelden te ademen. Niet gemaakt en niet mooi geprobeerd. Maar puur en vrij.

Bij Rosalie werd het meisje gezien… en mocht de vrouw opstaan.

Een shift die je ziet op beeld, maar vooral voelt in jezelf.

Kijk je mee naar Rosalie?